Crohnisch optimisme. Voorwoord van Antonia Mezzina

Voorwoord van de auteur

Het boek dat u nu in handen hebt, is persoonlijk en in zekere zin uniek. Het is mijn verhaal.

Ik ben Antonia Mezzina – iedereen noemt mij Nina – geboren en getogen in hartje Antwerpen. Mijn vader, Mauro, is een Italiaan uit het zuidelijkste puntje van de laars. Hij groeide op in Molfetta, een vissersdorp. Hij vond al snel zijn weg naar de grootste stad van Vlaanderen, waar hij de Antwerpenaren verbaasde met zijn Italiaanse kookkunsten.
       Iedereen was welkom in zijn pizza- en pastarestaurant. En op zekere dag verscheen daar voor Mauro de liefde van zijn
leven. Een slanke vrouw met blonde lokken en groene ogen. Dat ze een halve kop groter was, vond hij geen bezwaar. Het klikte tussen het paar. Ze zouden later mijn mama en papa worden. Mama Ann was bankbediende en haar zin in een Italiaanse lunch had haar naar Mauro’s restaurant gelokt. Het duurde niet lang voor ze gingen samenwonen. Ze kregen twee kinderen. Eerst kwam mijn zus, en drie jaar later maakte ik mijn intrede.

In mijn tienertijd gebeurden er raadselachtige dingen met mij. Ik leed aan rare gezondheidskwaaltjes, waar andere kinderen van mijn leeftijd geen last van hadden. Het ergste waren de plots opstekende pijnscheuten in mijn buik, waardoor fysieke inspanningen zwaar werden. Eten was niet meer vanzelfsprekend, omdat ik na enkele minuten steevast last kreeg van krampen in mijn buik. Later bleek dat bepaalde voedingsmiddelen dat uitlokten. Om de pijn te verlichten at ik steeds minder.

Mijn sociale leven werd op de proef gesteld. Door mijn leeftijd werden de symptomen in verband gebracht met de puberteit. Velen zagen me als een aansteller en aandachtzoeker. Op school merkte ik dat naarmate de dag vorderde het steeds moeizamer ging om gefocust te blijven op de leerstof en fysieke inspanningen te doen. Mijn hobby, karate, moest ik opgeven. Kimono aan de haak.
       Door de onophoudelijke buikpijn bracht ik veel tijd door op het toilet. Dat frequente toiletbezoek zorgde voor ongemakkelijke en stresserende situaties, waardoor ik liever veilig thuisbleef.

De doorslaggevende consultatie bij de gastro-enteroloog herinner ik mij nog levendig. Vooral de reactie van mijn moeder op dat cruciale moment zal me levenslang bijblijven.
       Ze was altijd mijn houvast geweest, een mama die in ons vierkoppige gezin het ultieme evenwicht vormde. Nu zat ze op het puntje van haar stoel, haar wangen rood aangelopen en met de wenkbrauwen in een krampachtige frons. Haar blik zocht wanhopig naar een oplossing, die er op dat moment niet was. Ze hield bij de uitleg van de arts haar hand de hele tijd voor haar mond. De talloze kwaaltjes die ik jarenlang had verbeten, kregen nu een naam. Ik had de ziekte van Crohn.

Ik accepteerde het verdict omdat het ‘behandelbaar’ was. Maar het omgaan met de ziekte en het ondergaan van de vele
wisselende therapieën vergde veel van mij, zowel emotioneel als fysiek. De voorgeschreven medicatie hielp niet. De pijn werd alsmaar erger.
       Uiteindelijk kwam ik terecht op de operatietafel van het Universitair Ziekenhuis in Leuven. De chirurg verwijderde
zevenentwintig centimeter ontstoken darm. Jammer genoeg was de ingreep niet voldoende om mij van mijn pijn te verlossen.
Het gevecht tegen de ziekte ging verder.
       Wat begon als kleine notities over mijn plots achteruitgaande gezondheid in mijn tienerdagboek leidde – zoveel jaar later – tot het boek dat u nu in handen hebt.
       Sommige beschrijvingen en reacties kunnen u, lezer, misschien wat simplistisch, naïef en zelfs kinderlijk overkomen, maar ik heb zoveel mogelijk geprobeerd om de emoties uit mijn dagboek letterlijk te verwerken in de tekst. Maar dagboeken bestaan uit zoveel momentopnamen, en daarom moest ik een selectie maken om een coherent verhaal op te bouwen.

Ik wil met dit boek voornamelijk het taboe rond de ziekte van Crohn doorbreken.
       Als kleine meid kon ik de ziekte alleen maar ondergaan. Nu kan ik met veel trots en ontroering terugkijken op mijn strijd tegen crohn.
       Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal wel zou publiceren. Het was jaren schrijven en schrappen, maar toch aarzelde ik nog of ik dit schrijfsel wel aan de wereld zou toevertrouwen. Medepatiënten, dokters, verpleegkundigen, vrienden en mijn eigen familie hebben me gesteund en aangemoedigd om mijn verhaal te vertellen. Uit de grond van mijn hart hoop ik dat mijn boek een emotionele steun en gids mag zijn voor iedereen die met de ziekte van Crohn wordt geconfronteerd.
       Alleen met ‘crohnisch optimisme’ maak je de beste kans om die kwelduivel de baas te worden.