Is de val van de roze wolk pijnlijk?

De val van de roze wolk is een vrije val. Zonder winddichte kledij, zonder gek brilletje dat moet voorkomen dat je oogbollen uit je oogkassen waaien, en vooral: zonder vangnet.

Zo kan het alleszins aanvoelen wanneer je naar beneden dondert. Letterlijk, in mijn geval, want niet lang na de geboorte van mijn tweede dochter zakte ik plotseling door mijn benen. Ik viel. Met open mond, terwijl ik mijn
wangen voelde flapperen omdat ze door de snelheid te veel wind vingen. En ik bleef een tijdje liggen, omdat ik een meltdown niet had verwacht.
      De redenen daarvoor lijken voor anderen soms ver zoek en vaak niet erg genoeg om je slecht over te voelen. WANT HET KAN TOCH ALTIJD NOG SLECHTER? ZEKER WEL, MAAR HOOR EENS HIER: HET KAN IN SOMMIGE GEVALLEN OOK EEN HEEL PAK BETER. Want voor de smeltende persoon in kwestie zijn die redenen niet ver zoek, maar zitten ze net te dicht op de huid.
      Bij mij was de baby niet zozeer het probleem. Voor haar kon ik zorgen. Voor haar wou ik zorgen. Het waren de randomstandigheden die het moeilijk maakten om dat goed te doen en me uiteindelijk deden bezwijken. Ik kan hier al die randomstandigheden opnoemen, maar iedereen kent ze wel. Het zijn de druppels te veel: een fysiek
probleem, een mentaal probleem, slecht nieuws, problemen op het werk, in de familie, in huis of nog ergens anders. Noem het gerust een kwestie van ninety-nine problems, but a baby ain’t one.
      Zelf vertel ik niet meer over de randomstandigheden die mijn emmertje deden overlopen. Omdat ik geen medelijden wil en omdat dat zou aanvoelen alsof ik me moet verantwoorden voor mijn emoties. En in tegenstelling tot gedrag, moet je jezelf volgens mij nooit verantwoorden voor emoties. Ook en vooral niet als die je even onderuithalen.
      Toen die meltdown achter de rug was en ik weer wat steviger op mijn benen stond, ergens tussen die roze wolk en de begane grond, hield ik één gedachte in het achterhoofd. Het gaat om een quote die iedereen weleens heeft zien passeren: be kind to people, you never know what they are going through.
      Val je? Hopelijk moet je dan niets uitleggen. Hopelijk is er iemand die de val kan breken. Hopelijk is daar een klein legertje van mensen die jij graag ziet en die jou duidelijk ook graag zien. Mensen die bezorgd zijn en willen zorgen, die niet alleen de zorg voor jou maar ook de zorgen van jou willen overnemen. Zonder vragen te stellen, waardoor je als vanzelf antwoorden begint te geven.

Deze en andere Frequently Asked Questions over het moederschap beantwoord door Nele Reymen

FAQ: het moederschap

Is Google de g-plek van elke zwangere vrouw? Welke kleuren kan de roze wolk hebben? Zijn baby’s emo-eters? Kan je onderhandelen met een kleuter? Doen andere moeders ook maar wat? Wat is de ultieme vorm van zelfzorg? Hoe verlopen de tropenjaren? En is één kind plus één kind gelijk aan twee kinderen?

Deze en andere Frequently Asked Questions over het moederschap worden in dit boek beantwoord door Nele Reymen. Of net niet. Ze is moeder van twee dochters en deelt in Flair al jaren haar ervaringen en onkunde over dat moederschap, vanaf de conceptie tot de kleuterklas. Met humor én diepgang schetst ze een heerlijk eerlijk beeld, van dubbele kraamverbanden over een zalige en een zeer moeilijke postpartumperiode tot niet zo mild ouderschap. Daarbij geeft ze andere moeders wat zo nodig is: herkenning en erkenning.

Want net zoals alle moeders heeft ook zij vragen.
Zo veel dat ze soms denkt: F*CK het moederschap!

(Sorry kindjes, mama bedoelt ‘FAQ’.)

Een heerlijk eerlijke trip door de hoogtes en laagtes van het moederschap.