Tijdens de boekvoorstelling van Nordkapp Stories van Michael Van Peel en fotograaf Rafaël Balrak, op zondag 9 mei in Verbeke Foundation, gaf Johan Petit een lofrede op het boek en de auteurs. Lees hier zijn laudatio.
Laudatio Johan Petit
Goeiemiddag allemaal,
het is voor mij een grote eer om hier vandemiddag te mogen staan, hier op het coronababbyborrelfeest van het boek Nordkapp stories.
Voor de mensen die ni weten wat voor nen boek Nordkapp Stories eigenlijk is: Nordkapp stories is wat ze noemen ne reisboek. Michael Van Peel en Rafaël Balrak zijn met de vespa van hier naar de Noordkaap gerejen. Met dit boek brengen ze daar verslag van uit, van hun reis en van alle getikte mensen die ze onderweg zijn tegengekomen. Rafaël doet dat met beeld, Michael met woorden.
En het is voor mij dus een enorme eer, omdat ik zelf totaal gene reiziger zijn. Integendeel, ik ben eigenlijk het tegenovergestelde van ne reiziger. Ik gaan nooit op reis, ik gaan op verlof. Reizen doede om dingen te ontdekken, ne reiziger is iemand die wilt weten wat er achter den horizon ligt. En ikke, as verlofmens, as kik op verlof gaan, dan wil kik niks bijleren, of ontdekken. Ik wil wil het liefst op een strand met nen boek op mijne kop int slaap vallen in de zon.
En watdat verlofmensen heel graag doen reisboeken is lezen. Liefst op verlof, maar dat kan ook thuis. Want goeie reisboeken zorgen dervoor dat ge op verlof kunt gaan, zonder dat ge op verlof zijt. En dat gebeurde dus bij mij: elken avond as kik in mijn bed Nordkapp Stories begon te lezen vertrok ik op verlof, en daarna ging kik slapen.
En nu moet ik efkes met de loftrompet zwaaien, want de meeste mensen kennen Michael van Peel als comedian, maar vergis u niet, dames en heren, en dat vind ik een heerlijke staande uitdrukking: vergis u niet. Vergis u niet, dames en heren, Michael van Peel is ook ne schrijver.
En iedereen kan schrijven, want zelfs as ge ni kunt schrijven, kunde wel nog tippen, want iedereen kan tippen, alleen is het probleem: as ge ni kunt schrijven, en ge zijt al tippend toch aant schrijven, dan weete achteraf totaal niet wat ge al tippend geschreven hebt, want as ge ni kunt schrijven kunde meestal ook ni lezen, ja sorry ik weet ni of dat ge dat doorhedbt, maar ik heb dus adhd...
Johan Petit met Rafaël Balrak en Michael Van Peel
Maar wat ik wou zeggen is: Michael van Peel heeft de gave van het schrijven. Want schrijven, echt schrijven, is niet beschrijven. Echt schrijven is woorden verzinnen die ne wereld al lezend levend maken. Geen afbeelding van den echte wereld, maar ne nieve wereld die alleen uit woorden bestaat. Wat schrijvers doen is niet iets afgeleid, is niet het in woorden vatten, maar het in woorden opnieuw terug uitvinden.
En dat is wat dat Michael met zijnen boek doet. Hij brengt u al lezend in vervoering. Ge begint te dromen van verre uitzichten en oneindige einders.
En ik ben door de Michael gevraagd om hier iets te komen zeggen, en daardoor heb ik het dus ook heel den tijd over de michael en zijnen boek, maar ik moet mijn eigen hier toch efkes corrigeren, want hij heeft die boek niet alleen geschreven. Hij heeft dat gedaan samen met Rafaël Balrak. En de Raf, want iedereen die hem kent zegt Raf, en ik ken hem, want ik heb ooit in een heel ver verleden nog samen met hem op school gezeten, de Raf doet met beelden exact hetzelfde as wat Michael met woorden doet. De foto's in het boek, zijn eigenlijk nen boek in het boek: ge zou perfect alle woorden van de michael der uit kunnen knippen en dan nog zou die boek nen boek zijn.
De onderwerpen van Rafaël zijn foto's zijn bijna altijd voertuigen en mensen. Soms apart, soms samen. En bekan iedereen op die foto's ziet er gelukkig uit, iedereen is licht en vrij. En die voertuigen, fietsen, moto's jeeps en zelfs ne corbillard, belichamen dat ene grote verlangen, dat wij allemaal kennen en waarvan wij allemaal dromen. Het zijn voertuigen die u naar de vrijheid voeren.
En dat ik op dees soort zinnen kom, komt door de Rafaël zijn foto's.
Bekijk hier enkele beelden van Michael Van Peel: 'de cowboy op zijn vespa'.
Want dat is dus wat dit boek doet, dat zorgt dervoor dat ik, den ultieme verlofmens in mijn dromen ook ne reiziger word. Die boek lezen was echt nen heerlijken trip. Al lezend gade mee op reis, ge zijt weg van hier, weg van huis. En na nen tijd voelde u just gelijk Michael in die boek ook een beetje ne cowboy. Want dat is, om het terug efkes over Michael Van Peel te hebben, da is wat Michael Van Peel in essentie eigenlijk echt is. Ne cowboy op ne vespa.
En ik wil dat toch efkes illustreren: en dat mag eigenlijk ni, want ik kom uit den toneelwereld en daar moogde nooit niks illustreren, want illustraties zijn anecdotisch. Maar ik gaan dat hier nu toch efkes doen:
een van de schoonste passages in het boek zit helemaal op het einde, en gaat ook over het einde, over hoe moeilijk dat het einde is. Omdat wij mensen nooit willen dat er eind aan komt. En nu weete tussendoor ineens ook waardat Nordkapp stories in essentie over gaat, schrijft het op voor als ge der ooit een boekbespreking van moet maken: Nordkapp stories gaat erover dat de reis belangrijker is dan de bestemming.
Maar terug naar die passage, en ik merk hier al tippend - nu staan ik hier te lezen, maar daarstraks was kik nog aant tippen - ik mer hier al tippend dat die passage waarmee ik dat cowboygevoel met wil illustreren eigenlijk uit twee passages bestaat die wel alletwee uit hetzelfde hoofstuk komen. De eerste passage gaat erover dat Michael nen dikke ouwe Oostenrijker tegenkomt, en hij schrijft in zijnen boek 'een corpulente oudere Oostenrijker', maar ik vind 'dikke ouwe Oostenrijker' toffer om te zeggen.
En dan schrijft Michael dit:
'Hij reed op een oude Moto Guzzi met een zijspan boordevol rommel en had een majestueuze, borstelige snor die onder zijn oude stofbril uitstak. Zijn kaken waren bruin gelooid door zon en wind, tot aan de rand van zijn bril. Hij was duidelijk al een tijdje onderweg.
Hoe lang al ? vroeg ik hem.
Sinds mei, zei hij.
Waar ga je nu heen ?
Zijn glimlach trekt diepe kraaienpoten in het leer van zijn gezicht terwijl zijn oude Guzzi rochteld tot leven knalt.
Just looking for good roads man, Just looking for good roads...'
Dat is de eerst cowboypassage.
De tweede cowboypassage gaat erover dat Michael samen met zijn broer in de alpen in Italie boven op nen bergpas van het uitzicht zit te genieten. Na ne lange klim met tachtig haarspeldbochten zitten ze daar te pauzeren. En ze bevinden zich vlak voor het allerleste stukske, vlak voor den top ligt er nog ne kleine tunnel van ne meter of dertig. As ge die door komde in Zwitserland. En zun zitten daar dus, en der komt ne gast op nen Triumph aan - en voor de niet-motorijders onder ons: Triumph en ook Moto Guzzi, dat zijn de twee beste cowboymoto merken die der bestaan. Dus der komt ne gast op nen Triumph aan, die vlak bij hun ook stopt. En dan schrijft Michael dit:
'De man zette het contact af: de echo's van het motorgerommel stierven ergens diep in de vallei onder ons.
Where did you come from ?
From the Pakistan Afghanistan border.
Thats quite a trip.
De man leek recht door ons heen te kijken naar de vallei. Met een door zon, wind en stof getaande huid en de heldere felblauwe blik van iemand die al maan en naar de horizon aan het staren is.
Yes.
You're almost home, merkte mijn broer op. Hij wees naar het lichtende eind van het tunneltje naast ons, waar de vrolijke chaos van Italie plaats ruimde voor het methodisch geordende Zwitslerland, als een soort interdimensioneel wormgat.
Yes.
Hij bleef peinzend kijken naar de italiaanse bergtoppen. Hij had geen drang om te vertelllen over zijn reis. Wat hem betrof was die nog niet afgelopen.
Na een tijdje stonden we op.
We are leaving.
I think I'm gonna stay here for a while.
We begrepen wat hij bedoelde. Hij wilde de berg niet over. Zodra hij door die tunnel reed, zou hij in Zwitserland zijn. Thuis dus. En dan was de reis voorbij. Hij wilde het einde nog even uitstellen. Nog even onderweg blijven. Blijven dralen voor de drempel. En we gaan nog ni naar huis, belang ni, belange ni.'
En wij gaan ook nog ni naar huis. Wij blijven hier en klinken op de geboorte van dit prachtige boek! Leve Michael van Peel en Rafaël Balrak ! leve Noordkapp stories !
Bekijk de boekvoorstelling
Michael Van Peel is terug
Na het reisverhaal Van Peel tot Evenaar, over onderweg zijn met een Vespa van Antwerpen naar Dakar, trok Michael Van Peel samen met fotograaf Rafaël Balrak naar de afgelegen Noordkaap om te kijken welke vrolijke zotten daar nog heen trekken en op welke voertuigen ze dat doen. Het resultaat is gebundeld in Nordkapp Stories; een reeks portretten, geweldige foto’s en meeslepende verhalen van kleine en grote reizigers over aankomen op een plek waar de wereld eindigt.
© Tine De Wilde
Nordkapp Stories
De Noordkaap is niet meer dan een parking en een giftshop aan een kil, mistig uiteinde van het Europese continent. Toch is het al eeuwenlang een magneet voor reizigers en mafketels.
Toen Van Peel er zelf naartoe reed op zijn oude Vespa tijdens een eindeloze zomer vol lege wegen, bleef hem vooral de sfeer van die laatste kilometers naar de Kaap bij. Iedereen op dat stukje weg was er bijna, samen onderweg naar de finish. Sommigen al maanden en bijwijlen op de vreemdste manieren; op aftandse motors met sidecars vol rommel, met omgebouwde corbillards, op modderige fietsen, steps en skateboards, met de gerestaureerde Mercedes van een overleden grootvader of simpelweg met een opgestoken duim.
Ze waren vertrokken uit België, Spanje, Zuid-Afrika, Rusland, Canada of Myanmar. Al hun verhaallijnen convergeerden heel even samen op die mytische plek, om vervolgens terug uit te zwemmen over de aardbol. Langs hun eigen paden en met hun eigen verhalen en dromen.
