Leesfragment: Naakt - Mel Meliciousss

‘Ik ben Natasha en ik ben sekswerker.’
     Honderden keren heb ik die zin hardop tegen mezelf gezegd voor ik bij mijn eerste klant naar binnen liep. Ik ben Natasha.
Voor jou, in elk geval. Voor het escortbureau dat me die naam gegeven heeft. En ook wel voor mezelf. Natasha is veilig. Achter
Natasha kan ik me verschuilen. Natasha zal dit allemaal makkelijker maken. En ik ben sekswerker. Ook voor jou. Of ik dat ook
voor mezelf ben, daar ben ik nog niet helemaal achter. Vandaar dus: Natasha.
     ‘Ik ben Natasha en ik ben sekswerker.’ Ik oefende de zin voor de spiegel. Met rechte rug, terwijl ik mezelf in de ogen keek. Ik
herhaalde het in de auto. Het galmde in mijn oren.
     En dan stond ik daar, voor de deur van het vakantiehuisje dat het escortbureau gebruikte. De man tegenover me was lang,
met grijzende slapen. Hij rook naar munt. Hij stak zijn hand uit. ‘Werner.’
     ‘Hallo, ik ben Mel.’ Terwijl ik Natasha moest zijn! Zenuwachtig sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Dat begon al goed. ‘Kom binnen, Mel.’ Werner was een vaste klant van het bureau. Zij wisten gelukkig wel wat ze deden. Hij bood me iets te drinken aan. De cava bubbelde in mijn mond. Ik kalmeerde. We begonnen voorzichtig te zoenen. Werner was zacht, hij deed niks overhaast of bruusk. Ik kalmeerde nog meer. Langzaam deden we onze kleren uit en we hadden rustige seks waarbij hij liggend op mij klaarkwam.
     Daarna strekte Werner zich naast me uit op het bed en hij staarde naar het plafond. ‘Ik zie mijn vrouw verschrikkelijk graag.’
     We keken allebei naar de trouwring rond Werners vinger. 
     ‘We zijn al dertig jaar getrouwd. We hebben drie kinderen. Na de laatste bevalling is ze erg uitgescheurd. Seks doet zoveel
pijn dat ze het niet meer wil.’
     Ik maakte instemmende geluiden.
     ‘Maar een mens heeft nood aan intimiteit. Ik althans. Daarom hebben we afspraken gemaakt, want ik wil bij haar blijven. Ik wil zo dadelijk naar huis gaan om van mijn vrouw te houden.’
     Ik knikte. Ik voelde bewondering en begrip, en ook trots omdat ik een klein deeltje had mogen zijn van deze constructie.
Omdat ik Werner iets had kunnen geven wat hij nodig had om verder te kunnen.
     Ik friste me op, nam afscheid en vertrok. In de auto onderweg naar huis wachtte ik op de schaamte die niet kwam. Ik had niks
gedaan waarvoor ik me moest schamen. Ik had seks gehad met een man die dat ook wilde. Ik had iets goeds gedaan. Ik had
iemand geholpen. Ik was bedankt voor wat ik had gedaan en ik was betaald.
     De auto reed naar het vijfde adres dat ik op twee jaar tijd aan het verslijten was. Een huis, geen thuis, al deed dat er heel even
niet toe. Ik had vandaag een stukje van mezelf gevonden. Vandaag was ik een klein beetje thuisgekomen.

Ik heb heel lang een thuis gehad waarvan ik wilde dat het er niet was. Soms droom ik nog dat ik terug naar dat huis wandel. Hoe ik over straat loop, met aan de ene kant de groene heuvels en aan de andere kant de huizen: keurig in het gelid. Op de hoek de frituur van de ouders van Kurt, die bij mij in de klas zat. Ik kan ze nog voelen in mijn handen: de zware, rode poort naar de voortuin. De schommel die ik altijd voorbijliep, want er was maar één ding echt belangrijk. Eén vraag die ik elke dag weer meteen bij thuiskomst moest stellen. Was papa thuis?
     Op goede dagen was hij er niet, dan kon ik misschien met mijn barbies in de tuin spelen. Op hele goede dagen mochten we
lawaai maken. Dan ging de muziek aan en brandde de discobal in de kamer van mijn broertje. Dan trok ik mijn zus overeind en mochten onze lijven dansen en bewegen zoals wij dat wilden. Soms danste mama mee en konden wij volgen in de wolk van
rozengeur die rond haar deinde. Op zulke momenten konden we negeren hoe we vanaf de honderden foto’s aan de muren naar
onszelf staarden.

Er hingen geen foto’s van papa aan de muur. Ook geen foto’s van papa en mama samen. Papa bekeek zichzelf niet graag. Papa had geen tijd om zichzelf te bekijken. Hij moest al aan te veel denken. Geld, vooral. Als er iets was waar papa voortdurend mee bezig was, dan was het wel geld. Hij kwam zelf uit een gezin van vijf kinderen. Samen met twee van zijn broers was hij geplaatst om financiële redenen. Zijn ouders hoefden hem niet, hij was te duur. Zo hopste papa van pleeggezin naar pleeggezin. Als de last die hij met zich meebracht niet opwoog tegen het pleeggeld dat er met hem verdiend kon worden, mocht hij weer beschikken.
     De man die altijd bezig was met geld, was getrouwd met een vrouw die een gat in haar hand had. Voor ze papa leerde kennen, had mama al enorme schulden en beter was het er nooit op geworden. Mijn ouders waren allesbehalve een ideale combinatie. Sommige koppels tillen elkaar op, andere koppels halen elkaar neer. Mijn ouders waren van de laatste soort.
     Ik had niet veel dromen als kind, maar er was er een die met de regelmaat van de klok terugkwam: dat mijn ouders niet mijn
echte ouders bleken te zijn. Dat ik per ongeluk in het verkeerde gezin was terechtgekomen. Dan zouden mijn echte ouders me
meenemen naar een groot, schoon huis. Een huis met deuren en een grasperk en een keuken die naar pas gebakken cake en verse soep rook. Elk moment zouden mijn echte ouders me kunnen komen halen.
     Dat moment kwam nooit.

Mama was geen mama zoals de mama’s die mijn klasgenootjes hadden. Mama hield niet van koken. Ze kon het eigenlijk ook
niet. Daarom kookte ze altijd meteen in hele grote hoeveelheden, zodat we er vijf dagen van konden eten. Vijf dagen wortelpuree. Vijf dagen spaghetti. Vijf dagen rijst met kip. Kleren wassen, opruimen, boodschappen doen, vooruitdenken en plannen. Het waren niet de dingen die mama graag deed. Het waren zaken waar mama heel vaak gewoon niet aan dacht. Misschien liepen we daarom alleen in een kamerjas rond in huis. Dat gaf minder vuile was.
     Misschien was mama anders omdat haar mama dat ook was geweest. Haar mama was geen goede mama geweest. Althans,
dat was wat mama zei. Ik kende mijn oma niet, maar ik kon het me toch afvragen. Als ik een andere grootmoeder had gehad, hoe anders zou mijn moeder dan zijn geweest?
     Oma had een café en de daarbij horende alcoholverslaving. Opa was voor zover ik wist nooit in beeld geweest. Mama en oma
rooiden het alleen. Samen met ontelbaar veel mannen.
     Wat er allemaal precies was gebeurd met mama als kind wist ik niet, ik kon me er alleen maar iets bij voorstellen. Erge dingen. We hadden het niet makkelijk, dat zei mama ook. Maar dat maakte niet uit, want zij had het nog veel moeilijker gehad.

‘Ik zou zo graag een keer als eerste in bad gaan.’ Ik hing samen met Ciska ondersteboven aan de schommels achter op de speelplaats.
     ‘Wij hebben geen bad. Ik moet altijd in de douche.’ Ciska keek sip. ‘Maar ik mag wel als eerste! Waarom mag jij nooit als eerste?’
     Omdat ik niemands lieveling ben. Dat antwoordde ik niet. Ik zei: ‘Dan is het water nog schoon.’
     Ciska liet zich op de grond zakken en keek me vragend aan. ‘Hoe bedoel je? Water uit de kraan is toch altijd schoon?’
     ‘Maar bij de eerste die in bad gaat, is het nog echt schoon. Als Emie en Jens al in het bad geweest zijn, dan drijft er allerlei viezigheid op het water.’ Ik trok onwillekeurig mijn neus op.
     ‘Krijg jij geen schoon water van je mama?’
     ‘Water is duur,’ echode ik mijn ouders.
     We schommelden een poosje.
     ‘Kom bij mij slapen,’ stelde Ciska voor. ‘Dan kan je douchen. Dat water is altijd schoon. Je mag als eerste. Zo lang je wil.’