Wat doe je met de knutselwerken van je kind?

Veel ouders slagen erin om elk knutselwerkje van hun kinderen bij te houden, van een afgebrokkelde macaroniketting over geverfde stenen tot misbaksels in zoutdeeg. 

Hun kinderen zijn vaak ook ronduit fantastisch, ze hebben driftbuien noch moeilijke nachten, en hun scheten stinken niet. Het gaat zelfs over generaties heen!
      De toiletruimtes van mijn vriendjes waren steeds behangen met tekeningen die ze zelf gemaakt hadden, waardoor drie kromme lijnen in vier kleuren verheven werden tot kunst. En dat is een kunst op zich. Maar thuis kwamen mijn zussen en ik niet verder dan stiekem OXO spelen op de toiletdeur. Dat werd niet geapprecieerd
door onze ouders en het was de kunst om de schuld dan op elkaar te steken.
      Het feit dat ik misschien een tikje nijdig word van zulke ouders en kinderen zegt vast meer over mij dan over hen. Ik erken dat die knutselwerkjes wel lief, schattig en ongekend creatief zijn, maar mooi zijn ze meestal niet. Schoonheid is natuurlijk relatief. VOOR DE ENE ZIT DIE SCHOONHEID IN HET RESULTAAT, VOOR DE ANDERE IN HET GEBAAR. IK BEN DE ANDERE.
      Ik wist heel goed dat het ooit ging gebeuren en toch was ik er niet op voorbereid toen mijn kleuter me een doordeweekse dinsdagavond vroeg waar ik haar cadeautje had bewaard dat ze voor Moederdag geknutseld had. Dat cadeautje had ik in de vuilniszak bewaard, net zo lang tot de vuilniswagen die vuilniszak kwam ophalen. Dat heb ik al elk jaar zo gedaan, ongeveer drie weken na de inontvangstname van het cadeau. Zodra de vuilniswagen de straat uit rijdt, weet ik niet meer wat ik gekregen heb van mijn kinderen, maar ik herinner me wel steeds de blik in hun ogen die ze hadden op het moment dat ze me dat cadeautje gaven: een blik vol spanning, ongeduld, enthousiasme en liefde. En dat is ook mooi.
      In tegenstelling tot de blik die ik kreeg toen ik mijn dochter vertelde dat ik haar moederdagcadeautje niet meteen vond. Eerlijkheid duurt misschien het langst, maar tegen een driejarige mag je nog liegen als het op dat moment beter uitkomt.
      Ik weet niet zeker of ik bij volgende gelegenheden nog iets mag verwachten van mijn dochter. Maar ook dat is oké. Misschien kunnen wij moeders het ook anders aanpakken op Moederdag door zelf een cadeautje voor onze kinderen te knutselen. Het is dan ook dankzij hen dat we moeder geworden zijn. En als de kinderen willen, mogen ze het knutselwerkje diezelfde dag nog in de vuilniszak gooien. We weten immers dat ze zich later de blik in onze ogen zullen herinneren toen we hen dat knutselwerkje gaven.


Deze en andere Frequently Asked Questions over het moederschap beantwoord door Nele Reymen


FAQ: het moederschap

Is Google de g-plek van elke zwangere vrouw? Welke kleuren kan de roze wolk hebben? Zijn baby’s emo-eters? Kan je onderhandelen met een kleuter? Doen andere moeders ook maar wat? Wat is de ultieme vorm van zelfzorg? Hoe verlopen de tropenjaren? En is één kind plus één kind gelijk aan twee kinderen?

Deze en andere Frequently Asked Questions over het moederschap worden in dit boek beantwoord door Nele Reymen. Of net niet. Ze is moeder van twee dochters en deelt in Flair al jaren haar ervaringen en onkunde over dat moederschap, vanaf de conceptie tot de kleuterklas. Met humor én diepgang schetst ze een heerlijk eerlijk beeld, van dubbele kraamverbanden over een zalige en een zeer moeilijke postpartumperiode tot niet zo mild ouderschap. Daarbij geeft ze andere moeders wat zo nodig is: herkenning en erkenning.

Want net zoals alle moeders heeft ook zij vragen.
Zo veel dat ze soms denkt: F*CK het moederschap!

(Sorry kindjes, mama bedoelt ‘FAQ’.)

Een heerlijk eerlijke trip door de hoogtes en laagtes van het moederschap.