Is en blijft jouw kind het favorietje in de opvang?

Toen mijn oudste dochter pas naar de crèche ging, was ze de kleinste baby daar. Per definitie is de kleinste baby ook de schattigste (lees: favoriete) baby. Ik genoot van die verworven status en ging ervan uit dat zij er ook haar voordeel mee zou doen.

      Tot op een zekere dag alles veranderde toen ik nietsvermoedend de crèche binnenstapte. Met de baby op mijn arm en duizend achthonderd spullen in de babytas op mijn rug. Ik gooide bijna de baby in de opbergkast om de babytas in de armen van de verzorgende te duwen, maar herpakte me net op tijd. Slaapgebrek doet wat met een mens. Toen ik de baby alsnog aan een verzorgende wou geven, stond ik plots aan de grond genageld. De verzorgende die haar normaal knuffelde bij aankomst, was namelijk een andere baby aan het knuffelen. Een nieuwe baby. Een kleinere baby! En schattig! EROMHEEN VERZAMELDEN EEN STUK OF DRIE OUDERE KINDJES EN EEN STAGIAIR DIE SPONTAAN OVULEERDE.

      Meteen besefte ik dat mijn baby gezakt was in de hiërarchie.
      Ze was niet langer de jongste. Foto’s van haar zouden niet langer ingezet worden om vaders te overtuigen van nog een kind. Oudere kindjes zouden niet langer vechten om de tutter in haar mond te duwen. Of om hem eruit te trekken.
      Mijn baby was niet langer het favorietje van de verzorgenden. Nochtans was ze dat tot dan wel, dat wist ik zeker.
      Ik aarzelde. Moest ik mijn baby achterlaten op de speelmat? Of toch in die opbergkast? Moest ik haar misschien gewoon terug meenemen naar huis? Of moest ik een nieuwe crèche zoeken waar ze opnieuw de jongste zou zijn? Of zou ik haar de volgende dag wat vroeger afzetten om al die andere kindjes voor te zijn?
      Plots begreep ik de moeders die zo nodig hun kinderen zelf willen installeren als ze op weekend gaan met de jeugdbeweging. Waarom ze die slaapzak snel in het midden van een rij bedden gooien, liefst naast het nog populairdere kind. Moeders die zelf de bus in spurten bij schoolreisjes, om voor hun kind een plekje op de achterbank te versieren. Moeders die zouden willen dat hun kind het favorietje is, altijd en overal. Het is niet makkelijk om zo’n moeder te zijn.
      Toen ik ’s avonds met een klein hartje de baby weer ging ophalen in de crèche was het druk. Ik zag hoe de verzorgenden ouders geruststelden en hoe ze kindjes liefkoosden. Van nieuwe tot ervaren ouders, van de kleinste baby tot de oudste kleuter. Met daartussen ook mijn dochter en ik.
      Ik besefte dat mijn dochter misschien niet het favorietje was of bleef, maar dat die verzorgenden mij wel dat gevoel gaven. En dat is oké. Dat gevoel geven ze namelijk aan elke ouder.

Deze en andere Frequently Asked Questions over het moederschap beantwoord door Nele Reymen

FAQ: het moederschap

Is Google de g-plek van elke zwangere vrouw? Welke kleuren kan de roze wolk hebben? Zijn baby’s emo-eters? Kan je onderhandelen met een kleuter? Doen andere moeders ook maar wat? Wat is de ultieme vorm van zelfzorg? Hoe verlopen de tropenjaren? En is één kind plus één kind gelijk aan twee kinderen?

Deze en andere Frequently Asked Questions over het moederschap worden in dit boek beantwoord door Nele Reymen. Of net niet. Ze is moeder van twee dochters en deelt in Flair al jaren haar ervaringen en onkunde over dat moederschap, vanaf de conceptie tot de kleuterklas. Met humor én diepgang schetst ze een heerlijk eerlijk beeld, van dubbele kraamverbanden over een zalige en een zeer moeilijke postpartumperiode tot niet zo mild ouderschap. Daarbij geeft ze andere moeders wat zo nodig is: herkenning en erkenning.

Want net zoals alle moeders heeft ook zij vragen.
Zo veel dat ze soms denkt: F*CK het moederschap!

(Sorry kindjes, mama bedoelt ‘FAQ’.)

Een heerlijk eerlijke trip door de hoogtes en laagtes van het moederschap.