Auteur: Erik Vlaminck
ISBN: 9789464341515
'Gij gaat toch ook niet beginnen, zeker! Waarom zoudt ge nutteloze kosten maken? Er zijn verdorie kleren! Er zijn kleren genoeg! We hebben een hele kast vol kleren! We hebben van alle maten minstens drie stuks! Als er bezoek voor een van de jongens komt, dan sjorren we die een broek aan zijn lijf en trekken een trui over zijn kop. En dan brengen wij die aangeklede sukkelaar netjes in een karreke naar de bezoekzaal. Meer moet dat toch niet zijn. Hebt gij daar al ooit reclamaties over gehoord? Of moeten we ze misschien ook een plastron rond hun nek draaien en een hoed op hun kop zetten?’
Iconen geeft een ontluisterende inkijk in de gang van zaken in een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren zeventig. De roman toont een kluwen van machtsmisbruik en van onmenselijke bejegening. Amper vijftig jaar later dreigen de vergeetputten van toen vergeten te worden.
Iconen geeft een ontluisterende inkijk in de gang van zaken in een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren zeventig. De roman toont een kluwen van machtsmisbruik en van onmenselijke bejegening. Amper vijftig jaar later dreigen de vergeetputten van toen vergeten te worden. Lees hier een fragment uit Iconen.
'Iconen is een echte Vlaminck, sappig, vol zwarte humor, krankzinnige personages (en dan bedoel ik niet de patiënten), wreedheid, gefnuikte goede bedoelingen, eindeloze malheur en misverstanden maar het is ook een urgent boek dat ons laat zien: het is
nooit te laat voor een aanklacht.'
'Iconen is bij het allerbeste uit Vlamincks oeuvre en het zou ons verbazen mochten er dit jaar betere boeken in het Nederlandstalig literair landschap op de markt verschijnen.'
'Met Iconen schreef Erik Vlaminck een pijnlijk verdoken aflevering van Het verhaal van Vlaanderen.'
Elvis Peeters
'In zijn volksgefinetunede idioom put Erik Vlaminck uit eigen opvoederservaringen en trekt hij enkele beerputten open. De woede is geregeld van de pagina's te schrapen.'
'Erik Vlaminck kiest in Iconen, zoals in al zijn werk, het standpunt van de onderdrukte, de zielepoot, de armoezaaier, de patiënt die geen zeggenschap heeft over zijn eigen lot. Hij is één van de weinige Vlaamse schrijvers die erin slagen om engagement en humor te combineren.'
'Vlaminck beheerst perfect die tragikomische toon, die we ook kennen van de brieven die hij namens Dikke Freddy in de media publiceert en waarin hij hoogwaardigheidsbekleders aanschrijft en een maatschappelijk of politiek probleem van raak maar ook relativerend commentaar voorziet.'
'Met zijn volkse vertelstem schetst Vlaminck een ontluisterend beeld van een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren 70. Wantoestanden worden toegedekt, machtsmisbruik is schering en inslag. De ontzetting neemt pagina na pagina toe.'
'Een roman die je bijblijft en die enorme indruk maakt.'
'Met Iconen schreef Erik Vlaminck een ijzersterk j’accuse, vol zwarte humor, ingehouden woede en doorvoeld medeleven over de staat van de psychiatrie.'
'Iconen sluit, mede door de directheid in de stijl, perfect aan bij het eerder
verschenen sociaal-geëngageerd werk van Erik Vlaminck.'
'Iconen is een verhaal over incompetentie, over het blinde geloof in religieuzen, over institutionele misstanden en corruptie. Vlaminck laat zien wat niet gezien mocht worden.'
'Elsschot had het kunnen bedenken. Maar bij Vlaminck is het tinten donkerder. Elsschot op z’n zwartst.'
'Vlaminck sleept de lezer mee in een rauwe werkelijkheid maar dankzij zijn mededogen en gevoel voor (zwarte) humor blijft het verhaal verrassend luchtig zonder aan de ernst van de misstanden af te doen.'
Geerdt Magiels
Artsenkrant
In Iconen triomfeert, meedogenloos en verpletterend, het cynisme. Je wordt als lezer op niveau murw gebeukt. Ik moest geregeld aan Elsschot denken. De scherpe en tegelijk nuchtere stijl, de wrange humor.'
