© Philippe Swiggers
is één van de belangrijkste Vlaamse schrijvers van het ogenblik. Zijn roman Brandlucht werd juichend ontvangen, stond op de longlist van de Libris- en de AKO-literatuurprijs en verscheen intussen in Engelse vertaling. Als theatermaker creëerde hij diverse succesvolle stukken, waarvan De Wattman zijn meest recente is. Zijn roman De zwarte brug werd genomineerd voor de 12e Cutting awards en werd Boek van de maand bij De Wereld Draait Door.
In mei 2018 verscheen Trots, een uniek fotoboek waarin fotograaf Philippe Swiggers het ware gelaat toont van de sociaal werker en de, meestal kwetsbare, mensen waarmee hij werkt. Erik Vlaminck schreef emotievolle teksten en Bert Lambeir zorgde voor duiding.
De Brieven van Dikke Freddy maken nu 25 jaar ophef en de beste zijn in 2018 gebundeld in Dikke Freddy in het zilver.
In maart 2019 verscheen Vlamincks nieuwste roman Een berg mens onder witte lakens geschreven in de taal die hem eigen is: een Vlaams volksidioom waarin burleske humor ernst omkadert. In 2019 schreef Vlaminck bovendien samen met Jos Geysels het vlammende pamflet Uit woede en onbegrip over de schande van armoede in Vlaanderen.
In de zomer van 2021 verscheen boeren op papier en op de planken. boeren zal op tientallen plaatsen gespeeld worden, telkens in schuren of stallen. Daar waar boeren boeren. En leven.
Erik Vlaminck is lid van de Koninklijke Academie voor Taal- en Letterkunde en is voorzitter van PEN Vlaanderen.
In het najaar van 2022 verscheen Ten derden male. Omdat armoede onwenselijk en onmenselijk is, een dringende oproep om rekening te houden met mensen die in armoede leven, dat hij samen met Jos Geysels schreef.
(2023)
(2022)
(2021)
(2020)
(2019)
(2019)
(2018)
(2018)
(2016)
(2016)
(2016)
(2011)
De Wereld Morgen
Iconen geeft een ontluisterende inkijk in de gang van zaken in een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren zeventig. De roman toont een kluwen van machtsmisbruik en van onmenselijke bejegening. Amper vijftig jaar later dreigen de vergeetputten van toen vergeten te worden. Lees hier de eerste hoofdstukken uit de nieuwe roman van Erik Vlaminck.
Er staat een muur tussen wie het goed heeft en wie in armoede leeft of nauwelijks de eindjes aan elkaar kan knopen. Ten derden male is een dringende oproep van Jos Geysels en Erik Vlaminck om rekening te houden met mensen die in armoede leven. Lees hier een fragment uit dit pamflet.
In het theaterstuk boeren vechten mensen tegen een wereld die ze niet kunnen vatten. Passie voor de boerenstiel botst met klimaatzorg en de klauwen van grootkapitaal. Broederhaat en broederliefde vechten om balans. Ook die ene vrouw die er niet is, speelt een rol. Kom hier alvast in de sfeer van het platteland en lees de proloog van boeren.
In Suikerspin (2020) weet kermisexploitant Jean-Baptist Van Hooylandt de hand te leggen op Joséphine en Anastasia, een Siamese tweeling die hij tentoonstelt op Vlaamse kermissen. De sporen die deze situatie nalaat, zijn later in de lotgevallen van het nageslacht van Van Hooylandt nog altijd merkbaar. Lees hieronder de eerste hoofdstukken van Vlamincks roman.
'Iconen is een echte Vlaminck, sappig, vol zwarte humor, krankzinnige personages (en dan bedoel ik niet de patiënten), wreedheid, gefnuikte goede bedoelingen, eindeloze malheur en misverstanden maar het is ook een urgent boek dat ons laat zien: het is
nooit te laat voor een aanklacht.'
'Iconen is bij het allerbeste uit Vlamincks oeuvre en het zou ons verbazen mochten er dit jaar betere boeken in het Nederlandstalig literair landschap op de markt verschijnen.'
'Met Iconen schreef Erik Vlaminck een pijnlijk verdoken aflevering van Het verhaal van Vlaanderen.'
Elvis Peeters
'Erik Vlaminck kiest in Iconen, zoals in al zijn werk, het standpunt van de onderdrukte, de zielepoot, de armoezaaier, de patiënt die geen zeggenschap heeft over zijn eigen lot. Hij is één van de weinige Vlaamse schrijvers die erin slagen om engagement en humor te combineren.'
'In zijn volksgefinetunede idioom put Erik Vlaminck uit eigen opvoederservaringen en trekt hij enkele beerputten open. De woede is geregeld van de pagina's te schrapen.'
'Met zijn volkse vertelstem schetst Vlaminck een ontluisterend beeld van een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren 70. Wantoestanden worden toegedekt, machtsmisbruik is schering en inslag. De ontzetting neemt pagina na pagina toe.'
'Iconen sluit, mede door de directheid in de stijl, perfect aan bij het eerder
verschenen sociaal-geëngageerd werk van Erik Vlaminck.'
'Met deze roman, die in de ik-vorm geschreven is, confronteert Erik Vlaminck de lezer met de rauwe realiteit van wat er zich afspeelt in een Vlaamse psychiatrie tussen augustus 1975 en maart 1976. Het boek gaat over de meest ernstige situaties en wordt gebracht met de nodige dosis humor, maar stemt ook aan tot nadenken.'
'Met veel inlevingsvermogen, direct aansluiting zoekend bij hun leefwereld, schetst Erik Vlaminck de psychologische druk die wordt uitgeoefend op boeren die het nochtans goed menen. (...) boeren heeft alles in zich om een kleine klassieker te worden in onze theaterliteratuur.'
'Een heerlijke, meedogenloze en tegelijk diep empathische tekst.'
Argus
Zoals steeds weet Vlaminck te entertainen en te doen nadenken. De broers zijn ook levensecht neergezet, net als hun beider problemen. De auteur is een meester in het uitbenen van karakters en dat maakt ook dit verhaal weer zo sterk.’
★★★★★
André Oyen, Lang Zullen We Lezen
‘Dit stuk leest als een pakkende gevoelvolle novelle, die in al zijn pijnlijke poëzie een rauwe werkelijkheid tekent.’
NBD Biblion
'Erik Vlaminck heeft een pakkend en confronterend verhaal geschreven, dat zo uit het leven gegrepen zou kunnen zijn.'
2 juli 2019
Jarige Erik Vlaminck wordt gevierd met brieven aan Dikke Freddy
Ter gelegenheid van de verjaardag van de auteur, met als alter ego Dikke Freddy, schreven 13 vrienden en bekenden een antwoordbrief. Gebundeld in de exclusieve oplage van 1 exemplaar voor de auteur: DIKKE FREDDY KRIJGT ANTWOORD. Op uw gezondheid!
'Met Een berg mens onder witte lakens bevestigt Vlaminck zijn vakmanschap en sluit hij zich aan bij het selecte clubje van de belangrijkste schrijvers van dit taalgebied.'
★★★★
Cutting Edge
‘Ik liep dagen later nog met de personages rond. Hun beweegredenen bleven me fascineren, ik bleef hun stemmen horen, ik bleef me verbazen over de naar de keel grijpende tragiek die Vlaminck puurde uit zulke gewone levens.'
'De manier waarop hij het Vlaamse erfgoed weet te vertalen naar het geschreven woord, is ronduit perfect. Dit boek is nu al uitstervend Vlaams erfgoed.'
★★★★★
Cutting Edge
