Met Russisch voor beginners won Dominique Biebau de Knack Hercule Poirotprijs voor de beste thriller en de Gouden Strop. Lees hier het een fragment uit deze spannende literaire thriller.
1992 - Saartje
Iemand is iets vergeten.
Ze is amper zes maanden, ze kent haar eigen naam nog niet, maar ze voelt het als een stuk ijzerdraad dat in haar vel prikt. Er klopt iets niet.
Iemand is iets vergeten, slechts één ding uit een lijst van wel dertig die op een dag gedaan moesten worden, en haar
wereld, klein en onopgemerkt, dooft uit als een dunne verjaardagskaars.
Het autozitje zit als een schelp om haar heen. Het beschermt haar niet. Niet hiertegen. Ze voelt de hitte toenemen. Ze slaat naar de zon met kleine vuisten, maar die slaat terug met harde stralen. Ze weent. Het geluid, eerst luid en dierlijk, daarna dof als pantoffels op een houten vloer, wordt zwakker tot het uitdooft in het witte, zuiverende licht.
Buiten rijdt en holt de wereld voorbij. Ze probeert te kijken, rekt haar nekje, om te zien waar de geluiden vandaan komen, geluiden zijn immers goed, altijd de voorbode van handen die strelen, dingen goedsteken, tranen wegvegen, de geur van mama. De gordels trekken haar schoudertjes naar beneden. Ze zit vast. Vast in het veiligste kinderzitje dat de winkel te bieden had.
Ze kent het woord ‘ironie’ nog niet, een van de vele dingen die ze nooit zal leren. Niet de hoofdsteden van Europa, niet hoe je vlechtjes maakt, of bellen blaast in lauw sop, niet hoe je ladders uit nylonkousen haalt. Ze zal niet ouder worden dan een cijfer na een nul. De lucht schroeit. Haar keel voelt als droge as. Het leven lekt weg als uit een kapotte luchtmatras. Haar hart slaat een korte dodenmars. Ze valt, als in een bad vol zwarte zijde.
Later zullen er teddyberen zijn. Bloemen. Kaartjes en kaarsjes. Nu niet.
1998 - Diederik
Iedereen komt ooit zijn Laatste Grot tegen. Dat weet elke speleoloog. Je bent een stelsel aan het verkennen en plots gebeurt het. Zonder enige waarschuwing of voorteken. De duisternis, die daarnet nog iets vertrouwds had, zelfs iets beschermends, staart je met duizend ogen aan. Wachtend en loerend. Je wordt bang. Je beseft plotseling welke enorme massa’s aarde en steen je
omringen. Hoe weinig er nodig is om het fragiele evenwicht tussen de aardlagen te verstoren, om van deze plek je stenen graf te
maken. Je loopt zo hard je kunt. Je probeert niet te schreeuwen. Je komt nooit meer terug.
Het is enkele van mijn vrienden overkomen. ’s Ochtends doken ze als onverschrokken, gehelmde helden een grot in en ’s avonds
waren ze een bibberend wrak, een veiligheidsdeken over hun schokkende schouders geslagen. Misschien is dit mijn Laatste Grot.
2010 - Maarten
Vast.
Een van de chirurgen draagt een hemd met korte mouwen. Ik haat hem. Er is iets verschrikkelijk verkeerd in deze wereld als dokters in korte mouwen hun diagnoses stellen. Geneeskunde, echte geneeskunde, vereist lange mouwen. Het gaat tenslotte om iets ernstigs. Het gaat tenslotte om leven en dood. Mijn leven en dood.
Ze praten over mij. De hoofdarts noemt een percentage. Het getal is veel te laag.
Ik mis de regen. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen. Regen hoorde vroeger gewoon bij de kleine ongemakken van het leven, zoals ingescheurde nagels of geplastificeerde kaartjes die ze tussen je autoruit schuiven. Maar nu... Ik had beter moeten kijken, de druppels op mijn armen moeten laten vallen, de geur moeten opsnuiven, die laatste keer toen ik buiten was. Nu is alles droog. Volgens het weerbericht wordt er een record gebroken. Alweer. Straks valt de wereld in poeder uiteen. Aarde. Planten. Mensen. Nog even en de wind veegt alles in een felle stoot op, verspreidt ieders leven over een droge wereld.
Gelukkig is zij er. Straks, als iedereen weg is en de kamer in duisternis vervalt, komt ze langs. De vrouw die op Lore lijkt.
Ik weet niet of ze echt is of dat ik me haar gewoon inbeeld. Meestal staat ze met haar rug naar me toe gekeerd. Dat helpt ook niet echt. Ik weet wat ze van plan is. We hebben lang genoeg dezelfde gedachten gehad om te weten wat de ander denkt. Soms legt ze haar handen op mijn baxter, knijpt erin als in een overrijpe peer. Ook zij noemt een cijfer.
Ik schrijf dit boek in mijn hoofd, een opsomming van de feiten zoals ik ze me herinner. Iets anders heb ik toch niet te doen. Bewegen kan ik niet. Mijn stembanden blijven stil. Dus praat ik in mezelf, tegen mezelf. Ik ben mijn eigen hoofdpersonage.
Ik vind het moeilijk mezelf voor te stellen, zoals dat aan het begin van een boek de gewoonte is. Ik heb nooit begrepen hoe mensen zichzelf in enkele woorden weten te omschrijven als ‘een veertigjarige elektricien met zin voor humor die van kinderen houdt’. Misschien komt het omdat ik niet echt een vak heb, een passie. Ook fysiek is het moeilijk om iets zinnigs over mezelf te zeggen. Ik ben groot, maar voel me paradoxaal genoeg kleiner dan gemiddeld. Tot mijn achttiende klopte dat ook. Ik was mijn hele middelbaar de kleinste van de klas. Pas rond mijn eindexamens kreeg ik de gestalte die ik nu heb. Een meter negentig. ‘Een laatgroeier,’ noemde mijn moeder me. ‘Je bent precies de bange leeuw uit De Tovenaar van Oz,’ formuleerde een vriendin het ooit. ‘Bang voor zijn eigen kracht.’ Zelf is ze al lang vertrokken maar haar uitspraak zindert nog na.
Zelfs mijn haarkleur verandert door het jaar heen. In de zomer is het blond, gebleekt door de zon, maar ‘s winters zijn mijn haren eerder bruin. Ik weet nooit of ik gechoqueerd dien te reageren op blondjesmoppen of niet. Heel verwarrend allemaal. Ik heb ook geen puisten of andere opvallende kenmerken. Ik kan iedereen zijn.
Het doet er ook allemaal zo weinig toe.
Op zeven jaar tijd worden alle cellen van het menselijk lichaam vernieuwd. Elke zeven jaar worden we opnieuw geboren. Dit verhaal gaat over mensen die als dusdanig niet meer bestaan. De hersenen die de misdaad beraamden, de spieren die hem uitvoerden, de cellen en weefsels... allemaal zijn ze al lang verdwenen.
Dit is een bekentenis. Niet over wat ik heb gedaan, maar over wat ik heb nagelaten te doen.
Meer leesfragmenten
Leesfragment: De wiegjes van Lebensborn - Eric Bauwens
Heinrich Himmler, een voormalig kippenkweker, is ervan overtuigd dat je het mensenras even goed kunt veredelen als dieren- en plantensoorten. Hij wil niets minder dan een Nieuwe Mens scheppen. Hij spoort zijn SS’ers aan om zoveel mogelijk kinderen te verwekken bij speciaal daarvoor geselecteerde, ‘raszuivere’ Arische vrouwen. Daartoe richt hij Lebensborn op, een SS-netwerk van kraaminrichtingen en kinderdagverblijven. Wie daar geboren wordt, zal de nieuwe Duitse elite vormen. Eric Bauwens neemt u mee in de geschiedenis van seksualiteit, voortplanting en kinderroof in het Derde Rijk. Duik hier in De wiegjes van Lebensborn en lees de proloog.
Leesfragment: Bot mes - Dieter Rogiers
België is gesplitst. Brussel blijft achter als een verstoten kind, ten prooi gevallen aan vrijbuiters en lijkenpikkers. In een spannend verhaal vol moreel ambigue personages en verrassende plotwendingen gidst de Brusselse auteur Dieter Rogiers de lezer door een surreële stad waarin afkeer en liefde keerzijden zijn van dezelfde medaille. Lees hier een fragment uit Bot mes.
Leesfragment: Scheiding van goederen - Roger Van de Velde
Scheiding van goederen is de niet eerder gepubliceerde debuutroman van Roger Van de Velde, de meest bekende ‘onbekende schrijver’ van de Nederlandse letteren. Willem Elsschot spande zich uitermate in om die gepubliceerd te krijgen. Hij vond het verhaal ‘goed, zelfs zéér goed geschreven’. Lees hier een fragment uit Scheiding van goederen.
Leesfragment: Rijke mensen sterven niet - Jos Pierreux
Een dode migrant heeft een foto in de hand. Op de achterkant staat: ‘Rijke mensen sterven niet.’ De identificatie verloopt moeizaam. Hoe kwam de man aan zijn einde? Lees hier een fragment uit de nieuwste thriller van Knack Hercule Poirotprijswinnaar Jos Pierreux.
Leesfragment: Gemis - Diane Broeckhoven
In Gemis ontrafelt Diane Broeckhoven de broze binnenwereld van een in de steek gelaten kind dat levenslang een groot gemis met zich meedraagt. Lees hier een fragment uit het vijftigste boek van Diane Broeckhoven.
Leesfragment: Antwerp Empire Palace - Patrick Conrad
In 1989 wordt in Hotel Billard Palace het lijk van diamantair Salomo Silbermann gevonden. Tijdens de zoektocht naar de moordenaar duiken de vrienden Manu en Romain op, de speurder Bob Snijders, de nachtportier Ousmane Ndourna en nog meer kleurrijke protagonisten en figuranten als Tien-voor-Twee, den Beer, Belinda Brasil en Astridje van Frituur Astrid. Maar het merkwaardigst van al is de passage van filmdiva Bessie Rogers. Werd zij tien jaar eerder niet dood aangetroffen in Hotel Antwerp Empire Palace? Lees hier een fragment uit Antwerp Empire Palace.