Leesfragment: Tir Arthur - Erik Vlaminck

Wat voorafging 

‘Wijven zijn crapuleuze serpenten. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en als het moet desnoods ook in het midden van de nacht doen ze niks anders dan in volle toerekeningsvatbaarheid kuren uithalen om venten volslagen hoorndol en ziekelijk hitsig te maken en dus lopen ze rond met kilo’s schmink en andere dwaze prullen om hun vel te maskeren en paraderen ze in frullekes van kleren waar ge de spleet van hun bruine tetten in kunt zien terwijl ze boven op hun kop een criminele zonnebril in hun haar hebben gestoken, ook als ’t regent of als ’t donker is.
      Ik zie ze, of ik het nu wil of niet, alle dagen bij mij aan de kindermolen komen. Met hun jengelende rotbedorven kleine mannen die later gegarandeerd allemaal vierkant in hun ongeluk zullen lopen. Want de wereld gaat naar de kloten, zoveel is zeker.
      Ik zie ze komen aankwakkelen op hun hoge hakken. En als ik er dan naartoe ga met een monter middenstandersgezicht maar met kolossaal zware voeten van de last die ze op mijn denken leggen, dan zitten ze met hun lange vingernagels en met hun gouden en zilveren ringen in hun portemonnee te graaien om wat kleingeld van tussen de bodemvuiligheid op te diepen. Terwijl ik er als een
lamme sukkelaar op moet staan wachten, zoeken zij naar de kleinste kopermuntjes die ze hebben want in hun ogen ben ik een barakkenvent en barakkenventen worden niet met briefjes betaald want barakkenventen stammen rechtstreeks af van apen en gorilla’s en zijn crapuul van de richel. Zij menen dat sommige mannen die op de kermis hun brood verdienen zelfs nog een opgekrulde staart in hun broek hebben zitten. Ze zullen mij ook nooit in mijn ogen kijken want ze denken dat ze daar ziektes of ander ongemak van kunnen krijgen. Het is wat het is en het zal altijd zo blijven.
     En zo gauw hun rotbedorven kleine mannen op de molen zitten, kijken ze er niet meer naar om. Die kleine mag dan in de autobus gekropen zijn zonder het deurtje dicht te trekken, ze zien het niet. En als die kleine in een van de vliegtuigen zit en niet weet dat hij op het knopje moet drukken om het spel omhoog te laten gaan, ze zullen het hem gegarandeerd niet uitleggen. Want ze staan daar enkel en alleen om hun omhooggestoken en bijgewerkte voorkant te etaleren en om pront met hun kont te draaien zodat ze de eerste de beste vent zo heet als een rammelaar kunnen maken. Ik zie het met mijn eigen ogen al jaren gebeuren en het wordt alleen maar erger.’

Bovenstaande boude en niet erg genuanceerde stellingname komt uit de mond van Arthur Van Hooylandt.
Hij is een van de hoofdpersonages uit de roman Suikerspin van Erik Vlaminck die in 2008 verscheen (11de druk,
Uitgeverij Vrijdag 2020).

    In Suikerspin beschrijft de auteur enerzijds de lotgevallen van een Siamese tweeling die aan het begin van de twintigste eeuw op kermissen in Vlaanderen in mensonterende omstandigheden werd tentoongesteld en anderzijds de burleske avonturen van de in 2008 aan lager wal geraakte kermisexploitant Arthur Van Hooylandt. Uiteraard komt de lezer daarbij ook te weten wat het ene met het andere te maken heeft.

     Omdat zijn vrouw, Miranda van Frituur Miranda, hem heeft verlaten en omdat hij een onverkwikkelijke affaire achter de rug heeft met nota bene het lief van zijn eigen zoon vindt Van Hooylandt dat ‘alle wijven crapuleuze  serpenten zijn’.
      In het onvolprezen literaire podiumprogramma Uitgelezen besprak actrice Marijke Pinoy de roman. Ze was er lovend over, maar één aspect uit het boek was voor haar niet te bevatten. ‘Ik vind het logisch dat Miranda bij Arthur vertrokken is, geen enkele vrouw zou het bij zo’n vent uithouden. Maar ik vind het onwaarschijnlijk dat Miranda haar zoon achterlaat bij een crapuul als Arthur Van Hooylandt.’
    In reactie op dit commentaar en om de beweegredenen van Miranda duidelijk te maken schreef de auteur de novelle Miranda van Frituur Miranda. De tekst van deze novelle diende als basis voor de theatervoorstelling Miranda van Frituur Miranda, die met muziek en soundtrack van Bo Spaenc in juli 2014 tijdens Theater Aan Zee in Oostende in première ging. Marijke Pinoy
speelde de rol van Miranda (ze deed dat eerder trouwens ook al in de theaterversie van Suikerspin, een productie
van Laika uit 2013).
    Vijftien jaar na verschijnen blijft de roman Suikerspin zijn weg naar een lezerspubliek vinden en figureert hij nog frequent op de lijsten van leesclubs in Vlaanderen en Nederland. Af en toe neemt de schrijver deel aan de gesprekken die leesclubleden over het boek voeren. Daar wordt hij dan wel eens geconfronteerd met de vraag: ‘Hoe zou het met Arthur Van Hooylandt verder
gegaan zijn?’ Het antwoord op deze vraag wordt gegeven in TIR Arthur.

    TIR Arthur is een theatertekst die zich laat lezen als een novelle en een novelle die zich laat lezen als een theatertekst. In de muziektheatercreatie geeft acteur Warre Borgmans stem aan de nog altijd even eigenzinnigeArthur Van Hooylandt. Bo Spaenc zorgt voor de beklijvende kermismuziek.
     Arthur Van Hooylandt laat zich niet het zwijgen opleggen. In zijn woorden: ‘Ik zeg het gelijk het is en daarom krijg ik van niemand weerwoord.’