Het nodige breken is een gevoelsmatige relativiteitstheorie en een verkenning van buigzaamheid. Hier ontdek je een voorproefje uit de dichtbundel van Sara Eelen.
Vlechten
Mijn moeder die achter me stond, mijn haar routineus kamde
eerst de bolle borstel dan de scherpe kam
soms haar vingertoppen
die langs mijn hoofdhuid gleden
gangen maakten door weerbarstige lokken.
Ik die stokstijf naar voren staarde, als een dressuurpaard
of eerder een veulen, wankel op de benen
met een beugel in de bek
elke maand met nieuwe elastiekjes in felle kleuren
ook de tanden moeten in een keurslijf.
Hoe ouder ik werd hoe meer vlechtjes ik wou
altijd een oneven aantal
alles om de tijd tussen moeder en bank geklemd te verlengen
alles om te tonen dat ik braaf en mooi in het gareel zou blijven
zolang zij mij zacht over het hoofd bleef aaien.
Vouwen
Mijn moeder, altijd omhuld door losse jurken
er nooit helemaal bij als je haar om antwoord vraagt
ik vraag me af of ze haar gedachten plaats geeft
zoals ze haar kleding opvouwt.
De herinneringen aan haar jeugd
met de mouwen naar binnen geplooid
achter in de kast.
Het verdriet geordend in paren zoals haar netkousen
tot een zo klein mogelijk bolletje gedraaid.
Het geluk als een zomerjurk in de winter weggestopt
het jaar nadien nooit meer de juiste maat.
Wij, de kinderen, op elkaar gestapeld
cederhout ertussen om ons te beschermen
gaten vormen zich zo snel.
Daarna de kast dicht.
Het slepen van de dag laat ze ongestreken, losjes
over de rand van een stoel
klaar om de volgende dag te dragen.
Buigen
Ik ben een wezen vergroeid met jouw verweerde vingertoppen.
Ooit kneedde je me helemaal
tot je handen zwollen als sponzen.
Sindsdien zoek ik in je schoot naar overgangslijnen
span ik me als een boog om de oorsprong te omvatten:
twee in elkaar afgeweken lichamen, de aanraking
als ellepijp en spaakbeen, hoe jij je arm tilde
om te tonen hoe ver ik kon reiken.
Maar de schaal is afgenomen.
De lichamen leven buiten mijn boog.
Ze buigen naar het scheurende licht.
In omhelzing plooien onze ruggenwervels
als een berenklem. Je tilt je arm niet langer
en ik reik verder.
Ik merk het nu, hoe de boog in mijn rug zich spant
als ik buig
zakt de vloed van vergeten naar mijn bovenlijf.
Ik buig me steeds vaker.
Meer leesfragmenten
Leesfragment: Schrikkeljaar - Anka Hashin
In Schrikkeljaar spelen verhalen over gewiekste scharrelaars en grootmoedige schepsels zich af in een nagenoeg surrealistisch universum waarin mens en dier centraal staan. Hun bestaan lijkt ongrijpbaar en dubbelzinnig, soms absurdistisch, soms heel reëel. Lees hier de eerste verhalen uit Schrikkeljaar van Anka Hashin.
Leesfragment: Verloren - Ingrid Vander Veken
Voor Liesje Andriesse en haar zoontje eindigt een vier jaar durende vlucht voor het nazi-geweld in Auschwitz. Als Ingrid Vander Veken haar nagelaten oorlogsbrieven in handen krijgt, weet ze: dit verhaal moet worden verteld. Lees hier een fragment uit Verloren.
Leesfragment: Koude Oorlogsbuit - Charles Ducal
Charles Ducal werpt in Koude Oorlogsbuit een kritische blik op het begrip ‘totalitarisme’. Onder die vlag worden communisme en nazisme doorgaans gelijkgeschakeld als twee even verfoeilijke extremen. Die overtuiging is in de loop der jaren rotsvast gaan staan. Maar archieven storen zich niet aan overtuigingen, ook niet als die onwrikbaar lijken. De auteur confronteert een aantal bestsellers over het Stalintijdperk, en in het bijzonder de visie van Hannah Arendt over dit onderwerp, met wat archiefstudie de laatste decennia aan het licht heeft gebracht. En dat is behoorlijk verrassend. Zoals u zal merken.
Leesfragment: Iconen - Erik Vlaminck
Iconen geeft een ontluisterende inkijk in de gang van zaken in een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren zeventig. De roman toont een kluwen van machtsmisbruik en van onmenselijke bejegening. Amper vijftig jaar later dreigen de vergeetputten van toen vergeten te worden. Lees hier de eerste hoofdstukken uit de nieuwe roman van Erik Vlaminck.
Leesfragment: Met de helm geboren - Dominique Deruddere
In Met de helm geboren. Memoires van een filmmaker vertelt Dominique Deruddere met een smeuïge en onnavolgbare vaart hoe hij opgroeide in de woelige jaren zestig en hoe hij aan de slag gaat met scenario’s, camera’s, castings en uiteindelijk de productie van de verhalen die hij wil brengen. Lees hier een fragment.
Leesfragment: Kwaad bloed - Tine Bergen
Leuven, donderdagavond. Zeven studenten zitten opgesloten in de gemeenschappelijke keuken van hun kot. Zes leven. De zevende, Vinz, is dood. Zijn beste vriend Serge heeft gezworen dat iedereen pas naar buiten mag als de moordenaar zichzelf bekend heeft gemaakt.Kwaad bloed, de nieuwe thriller van Tine Bergen, beschrijft een bloedstollende confrontatie in een studentenhuis. Begin hier alvast met lezen.